موهای تو

ناگهان آیینه حیران شد، گمان کردم تویی ماه پشت ابر پنهان شد، گمان کردم تویی   رد پایی تازه از پشت صنوبرها گذشت... چشم آهوها هراسان شد، گمان کردم تویی   ای نسیم بی‌قرار روزهای عاشقی هر کجا زلفی پریشان شد، گمان کردم تویی   سایه‌ی زلف کسی چون ابر بر دوزخ گذشت آتشی دیگر گلستان شد، گمان کردم تویی   باد پیراهن کشید از دست گل‌ها ناگهان عطر نیلوفر فراوان شد، گمان کردم تویی   چون گلی در باغ، پیراهن دریدم در غمت غنچه‌ای سر در گریبان شد، گمان کردم تویی   کشته‌ای در پای خود دیدی یقین کردی منم سایه‌ای بر خاک مهمان شد، گمان کردم تویی موهای تو...

ز ســــودای تو طـــرفی برنبستم جـــــز پریشانی نبــــــردم ســـودی از عشق تو جز آه و پشیمانی تــــو را دامن بدست دیگـــران افتــــــاد و واویلا مــــرا بیچارگی حاصـــل شد و ســـوز و پریشانی نیــــــارم ســـر در آوردن ز حکمتهـــــای پنهانت که گــه درد است درمـــانت گهـــی بر درد درمانی خـــــدا را ای دل آواره بس کــن نالــه کمتــــر کن چقـــــدر آخــــر فغان و سوز و حیرانی و حرمانی پریرویــــا که رفتی و به ســـــر خاکستـــرم کردی سفــــر خوش ، تا قیامت در خیــالم زنده می مانی بـــــه داغت عــادت دیرینــه دارم ای امیـــــد جان مبــــادا از دلــــم این یادگـــــاری بــــاز بستـــانی وفایت را بنـــــــازم کز کـــــرم همــواره می سازد رخــــم را زرد و چشم خستــــه ام را بحـر طوفانی مراقب بود چشمــم تا سحــــــر در خلــــوت دیشب مبـــــادا تــــرک دل گویــــد خیالت بـــاز پنـــهانی دریغم چنـــد ورزی نازنینـــا یک نظـــر کـــــــردن تو ای جان را عسس، گاهی نظر کن سوی زندانـی تو خواهی بگذر و خواهی بمان بی پرده می گویــم عنایت کن که " مهر " خسته را جان گشت قربانی موهای تو...

بگذار سر به سینه من تا که بشنوی                               آهنگِ اشتیاقِ دلی دردمند را شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق                               آزارِ این رمیده سر در کمند را بگذار سر به سینه من تا بگویمت                               اندوه چیست! عشق کدام ست! غم کجاست! بگذار تا بگویمت این مرغ ِ خسته جان                               عمری ست در هوای تو از آشیان جداست دلتنگم آنچنان که اگر بــینَمت به کام                               خواهم که جاودانه بنالم به دامنَت شاید که جاودانه بمانی کنار من                               ای نازنین که هیچ وفا نیست با منَت تو آسمانِ آبیِ آرام و روشنی                               من، چون کبوتری که پَرم در هوای تو یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم                               با اشکِ شرمِ خویش بریزم به پای تو بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح                               بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب بیمار خنده های توام بیشتر بخند                               خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب موهای تو...

گــوش کــن ای یـار خوب ومهــربـان                          بـشـنــو ازمـن قــصّـه هـای ایـــن وآن آهـــمـــا ن بـا درد هــا آمــیــــخــتـــه                             بـرگ عــشـق ازهـر درخـتی ریخــتـه رشـته هـای بـرگ گُـل ازهم گسیـخت                           گـوبـه گـلبـانـگ چـمـن بلـبـل گریخـت خـیـزد ازهـــــــرسـازآوازی حــزیـــن                           سـایــه هـای تــرس هــرآن درکـمـیــن مـا رهــادرچـــاه تــنـهــایــی شـــدیـــم                         هــمــچــو دیــوانــه تـمـاشــایــی شدیـم مـا اگــر از زنـدگــانــی خــستــه ایـــم                           بــرهــوی و برهــوس دل بــستــه ایـم بـی گــمـان رقّــاصــک سـاعـت شدیم                         گـِرد خــود دوّارو بـی طـاقــت شــدیم زنــدگـــی گــویــاکــویــر تـفـتـه ایسـت                        سعـی مان چون آب ازکـف رفته ایست تــلخــی انـدیـشــه هــامــرگ آوراسـت                         چــشـم آیــیــنه بـه رنـج مـا تــَـراســت طـفـل آغـوش غــم وحــرمـان شــدیــم                           از درون و از بــرون ویــ موهای تو...